Persoonlijk Nepal Project 2016 (NL versie)

 

Persoonlijk Nepal Project 2016

Hiermee wil ik een persoonlijke fondsenwerfactie introduceren voor mijn vriend en collega Raj Bahadur* en zijn familie. Zij zijn directe slachtoffers van de vernietigende reeks aardbevingen die Nepal in het voorjaar van 2015 hebben getroffen. Hun huis in het dorp dat we hier Kumarigaon* zullen noemen, in het district Dolakha is onherstelbaar beschadigd. De regering van Nepal zal hun in stadia het totaal van 50.000 NRS (circa USD 500) uitkeren voor de herbouw, maar daarmee kunnen niet meer dan 10-20% van de werkelijke kosten gedekt worden. Bovendien verblijft de helft van de familie in een recent gebouwd huis in Kathmandu waarop een zware schuld rust, die met rente moet worden afgelost. Het gaat er vooral om de herbouw van het dorpshuis te ondersteunen en het huis in Kathmandu in bezit te kunnen houden zolang de kinderen daar studeren. Momenteel is er al 2000 USD beschikbaar gemaakt. Mijn oprechte dank gaat uit naar mijn vrienden die al hebben bijgedragen, daarnaast wil ik iedereen die is geïnteresseerd, uitnodigen dit persoonlijke hulpproject te ondersteunen met een donatie op mijn privé bankrekening: NL91 INGB 0004645555, F.Erdmann e/o M.D. van Houten, Amsterdam. (Nee ik ga er niet levenslang biertjes van drinken.) Hieronder volgen meer achtergronden en details van het project.

Ideeën en plannen

Sinds mijn eerste bezoek in 1976, hebben de Himalayalanden mijn grote belangstelling gehad. Als student  culturele antropologie heb ik veldwerk gedaan bij de Tibetaans boeddhistische bevolking van Ladakh in Noordwest-India in 1979 en 1981. In 1988 heb ik mijn eerste toeristenreis in die regio begeleid om daarna vele malen terug te keren naar Noordwest-India, Nepal, Sikkim, Bhutan en Tibet om reizen te organiseren en te begeleiden: teahouse treks, kampeerexpedities naar afgelegen cultuurgebieden, taalstudiereizen, cultuurreizen en enkele fietsreizen. Het slagen van al deze projecten is altijd afhankelijk geweest van de inzet van locale collega's, dragers, lastdierbegeleiders, koks, gidsen, taaldocenten, hotel- en lodge-eigenaars en -personeel. Met name de koks en gidsen met wie ik meermalen heb samengewerkt, zijn vrienden geworden die ik nooit zal vergeten. Ik denk vaak aan de intense belevenissen die we hebben gehad en de moeilijke situaties die ze ons hebben helpen doorstaan. Nu ik oud begin te worden en afscheid zal moeten nemen van het beroep van reisbegeleider, neem ik me voor nog eens terug te keren naar de Himalaya en deze oude vrienden en collega's op te zoeken. Misschien alleen maar een bezoekje, eten en drinken we wat en halen we herinneringen op, maar misschien kan ik sommigen van hen van mijn kant een steuntje in rug geven.

Kathmandu paleismuseum voor en na

Na de verwoestende aardbevingen van de afgelopen lente in Nepal, is er nog een idee in mij opgekomen. Vanzelfsprekend heb ik, zoals vele anderen, bijgedragen aan hulpcampagnes van regeringen en belangrijke NGO's. Maar tegelijk voel ik de behoefte langs meer persoonlijke kanalen een bijdrage te leveren. Vrienden en kennissen hebben me ook gevraagd: "Ferry, jij bent zo vaak in Nepal geweest, ken je geen mensen die we meer direct en persoonlijk kunnen ondersteunen?" In feite was dat toen niet het geval en ook nadat ik ben gaan rondvragen, heb ik niet de juiste betrouwbare kanalen of projecten gevonden. Dat kwam pas, toen een van mijn oude collega's met wie ik heb samengewerkt op pionierende expedities in 1989 en 1990, me een e-mail bericht stuurde. Hij wenste mij en mijn familie het beste voor 2016. Hij maakte het goed in Kathmandu, maar het zijn moeilijke tijden, zei hij, want zijn familiehuis in het dorp waar hij vandaan komt, was door de aardbevingen in slechte staat. Verder vroeg hij niet om hulp en ik had kunnen zeggen dat het me erg speet voor hem, met ook van mijn kant de beste wensen. Maar zijn bericht raakte me diep en ik zag de mogelijkheid om mijn plannen en ideeën te combineren: een oude kameraad opzoeken en mogelijk persoonlijke hulp bieden in Nepal en tenslotte mijn (laatste) Nepal-trektocht van aanstaande zomer voor- bereiden. Ik besloot naar Kathmandu te reizen in januari om mijn oude vriend Raj Bahadur te ontmoeten en zelf de situatie in zijn dorp te gaan bekijken.

Kathmandu

Kathmandu is natuurlijk erg veranderd sinds mijn eerste bezoeken in de jaren zeventig. De stad is qua omvang verdubbeld, nee misschien wel vervijfvoudigd en in de hele vallei wonen twee of drie maal zoveel mensen. Rond de oude huizen en tempelgebouwen van baksteen en hout zijn overal moderne gebouwen verrezen, waarin veel cement en gevlochten staaldraad is verwerkt. De nieuwe gebouwen staan er nog, de oude hebben veel schade opgelopen. Wij waren gewend rustig rond te fietsen in de vallei tussen alleen openbaar vervoer en taxi's. Nu zijn er bijna zoveel auto's, motoren, bromfietsen en scooters als er mensen wonen. Allemaal claxonneren ze voortdurend en de uitlaatgassen voegen zich bij de uitstoot van de baksteenfabrieken in de vallei. Veel mensen dragen mondkappen, vooral in het verkeer, waar maar één regel geldt, en dat is het recht van de sterkste. Ik ben expres drie dagen gaan rondfietsen om vast te stellen dat het niet gezond is en gevaarlijk.

Meer dan zeven jaar lang (2001-2008) heeft er een Maoïstische burgeroorlog, ook wel "people's war" genoemd, gewoed in Nepal. Niemand was in die tijd veilig op het 'platte' land. Men moest vluchten voor de Maoïsten of voor het regeringsleger, en de enige plek waarheen men kon vluchten, was de Kathmandu vallei. Dit is de reden voor de disproportionele recente bevolkingsgroei.

Kathmandu tempels voor en na

Ik ben vele malen teruggekeerd naar deze toch fantastische stad, die me altijd na aan het hart is blijven liggen. Maar ik heb haar nooit in een slechtere toestand aangetroffen dan vorige maand. Natuurlijk is er veel aardbevingsschade. Het oude koninklijk paleis op Durbar square, waar een populair museum is gehuisvest, is erg beschadigd. Om de hoek zijn enkele van de fantastische pagode-tempelgebouwen, die uniek en karakteristiek voor de stad waren, eenvoudigweg verdwenen. De naam Kathmandu is een verbastering van Kasthamandap, een legendarisch "houten huis". Het geldt als het oudste huis van de stad en stond op een kruispunt van karavaanroutes. Het houtwerk van het oorspronkelijk gebouw zou van één enkele gigantische boom afkomstig zijn. Later is het een soort tempel geworden. De plek die het innam in het hart van de oude stad, is nu leeg.

Kasthamandap voor en na

 

Energiecrisis

Auto's en brommers hebben altijd in de rij moeten staan in Kathmandu om te tanken. Nu waren de rijen echter kilometerslang en men moest soms meer dan vierentwintig uur wachten! Sinds afgelopen september heeft Nepal er namelijk een probleem bij, een energiecrisis.  Een groot deel van de 'Madheshi' bevolking van de Terai is ontevreden over de manier waarop zij vertegenwoordigd zijn in de landspolitiek en hoe zij financieel worden bedeeld door het overheidsbestuur. Zij hebben  zich georganiseerd in een Madheshi politieke partij met zetels in het parlement. Toen echter afgelopen september eindelijk de grondwet van de nieuwe Federale Democratische Republiek Nepal werd gepresenteerd, was men hevig teleurgesteld over het resultaat. Naar aanleiding daarvan hebben Madeshi actiegroepen de grensovergangen met India geblokkeerd gehouden en hebben zij met name de brandstoffenimport gecontroleerd. Er zijn hevige confrontaties met het Nepalese regeringsleger geweest, waarbij doden zijn gevallen, maar de Madeshi activisten zijn naar de Indiase kant van de grens verhuisd, waar het Indiase leger hun kant koos door niet tussenbeide te komen. Veel Madeshi zijn van Indiase afkomst en sommige zijn nog steeds Indiase expats. De Indiase regering werd ervan beschuldigd van de gelegenheid te gebruiken om niets ontziend druk uit te oefenen op de Nepalese politiek en economie. De beschikbaarheid van benzine, diesel, kerosine en gas is nu geheel en al teruggeworpen op de zwarte markt, waardoor de prijzen ernstig worden opgedreven. De mensen raken erg bedrukt door deze problematiek, die ze na de burgeroorlog en de aardbevingen als volslagen onnodig en gratuit ervaren. Hun totale hulpeloosheid heeft kwade gevoelens opgeroepen ten aanzien van de Madheshi bevolking, ten aanzien van India en ten aanzien van de eigen Nepalese regering.

Het laatste nieuws is dat de premier van Nepal half februari eindelijk naar New Delhi is gereisd voor besprekingen en dat daarna de transporten over de Nepalese grens zijn genormaliseerd. Nepal zal per direct extra brandstof uit India importeren om de enstigste tekorten op te vangen. Dit neemt niet weg dat meer dan vier maanden energiecrisis en prijsopdrijving de Nepalese economie en de bevolking opnieuw ernstige schade heeft toegebracht.

 

De familie van Raj Bahadur

Na 1989 en 1990 heb ik Raj Bahadur tweemaal bij toeval weergezien. Eenmaal in Noordwest-India in 1997 and daarna nog eens in mijn vertrouwde familiehotel in Kathmandu in 2006. Nu alweer 10 jaar later is hij nog steeds in goede gezondheid. Hij is al die jaren trouw voor dezelfde reisorganisatie blijven werken. Hoewel het seizoenswerk is, heeft het hem in staat gesteld voldoende te verdienen om een huis in zijn dorp te bouwen en een aantal van zijn kinderen in Kathmandu te laten wonen en studeren. Ook enkele van zijn reisdeelnemers hebben hem hierbij geholpen. Bovendien is er een hulporganisatie door de reisorganisatie opgezet die kinderen van hun medewerkers ondersteunt en voor RB's jongste zoon wordt door hen gezorgd.
Maar Raj Bahadur heeft niet minder dan zeven kinderen. We zullen een overzicht maken van de familie om een en ander in de gaten te kunnen blijven houden.

Het gaat om een Newari familie, waarvan de wortels in de Kathmandu vallei liggen. Enkele generaties terug zijn ze naar Dolakha getrokken. Raj Bahadur vertelt me dat zijn familie hindoe is. Ik moet lachen en zeg: Maar ik heb jou nog nooit enige hindoeïstische religieuze handeling zien verrichten." "Klopt, antwoordt hij, "dat is nou niet echt wat ik graag doe." Hij is een uitzondering in dit opzicht, maar niettemin een zeer gerespecteerd persoon. Dat was al zo tijdens onze gezamenlijke reizen, toen hij nog maar half zo oud was als nu. Er ging altijd een zekere rust en waardigheid van hem uit en dat is nog zo. 

-Raj Bahadur is nu 51 jaar oud: trekking gids en landbouwer. Hij woont het grootste deel van het jaar in Kathmandu, gidst ongeveer zes reizen per jaar voor een en dezelfde reisorganisatie. De meeste in Nepal in maart t/m mei en september t/m november, maar in de zomer ook in Noordwest-India. Afgelopen zomer was er geen werk voor hem in India. Hij maakt zich daar ernstige zorgen over en ook of er dit jaar genoeg werk voor hem zal zijn in Nepal, gezien alle problematiek.  

-Zijn vrouw is 54 jaar: zij woont in hun dorp Kumarigaon. Ze zorgt voor het familiehuis en bewerkt het land. Ze klaagt altijd een beetje, want ze denkt dat Raj Bahadur het er een beetje van neemt als hij niet bij haar in het dorp is.

-Zijn zuster is 44 jaar: zij is ongehuwd en woont in Kathmandu. Ze zorgt voor RB's kinderen en gaat af en toe naar het dorp om daar haar schoonzuster te helpen. Volgens Raj Bahadur is ze te klein van stuk om een echtgenoot te vinden, maar dat is onzin. Ze is helemaal niet zo erg klein voor een Nepali. Het is gewoon niet zo geaccepteerd om alleenstaande te (willen?) zijn in haar cultuur.


1. Zijn  oudste dochter is 28 jaar: zij is getrouwd en woont onafhankelijk met haar man en dochter in Kathmandu.

2. Zijn tweede dochter is 26 jaar: ook zij is getrouwd en woont onafhankelijk met haar man in een dorp nabij Rolwaling. Zij hebben twee zoons.

3. Zijn derde dochter is 21 jaar: zij is niet getrouwd, maar woont onafhankelijk in Bengalore, India, waar ze studeert en werkt als assistent arts. Zij is de trots van de familie omdat de geneeskunde in hoog aanzien staat en omdat ze geheel onafhankelijk is (ook al stuurt Raj Bahadur haar soms wat zakgeld).


4. Zijn vierde dochter is 20 jaar: zij studeert business management aan de 'universiteit' in Kathmandu. Zij doet het meest in de huishouding in Kathmandu, geholpen door haar jongere zus van 16.

5. Zijn oudste zoon is 18 jaar: hij studeert financieel management aan dezelfde 'universiteit' als zijn oudere zus. Zij denkt dat hij erg knap is. In ieder geval helpt hij zijn vader om de administratie van alle bouwwerk-zaamheden en de schulden bij te houden. Vreemd genoeg heeft niemand hem er ooit op gewezen dat het misschien handig zou zijn om in plaats van handgeschreven lijsten, de zaken in zijn computer in Excell op te slaan.

6. Zijn jongste dochter is 16 jaar: zij gaat naar 'high school' in Kathmandu. Raj Bahadur vindt dat ze een beetje moeilijk te controleren is. Ze doet de dingen nu eenmaal graag op haar manier (misschien zoals haar tante).

7. Zij jongste zoon is 10 jaar: hij verblijft in Kathmandu in het hostel van de hulporganisatie en gaat naar hun school. Hij is erg verlegen en vind het niet zo makkelijk om met volwassenen te praten. Op school gaat het goed, maar hij heeft het moeilijk in het hostel.

-Zijn oudere broer is 60 jaar: Hij is RB's naaste buur in Kumarigaon. Hij past op RB's huis en zijn vrouw, als deze afwezig is. Zijn eigen huis is totaal ingestort. De broer heeft een zoon en een kleinzoon van 10 jaar (Hij en RB's 10 jaar oude zoon zijn elkaars beste vrienden).

-Zijn neef is ook naaste buur in het dorp. Ook zijn huis is geheel ingestort. Zijn zoon, RB's achterneef, heeft ook veel voor dezelfde reisorganisatie gewerkt, maar hem is het nooit gelukt om tot de centrale staf te gaan behoren. Nu is hij buseigenaar in Charikot. Op de terugweg hebben we daar in een hotel overnacht en hebben bij de achterneef en zijn familie gegeten.

De dorpshoofdman tenslotte is 75 jaar. Hij kwam in RB's huis op bezoek op beide dagen dat ik er heb verbleven. Raj Bahadur denkt erover om als hij niet meer kan gidsen, zich terug te trekken in zijn dorp en weer landbouwer te worden. Ik denk dat hij met zijn ervaring een goede opvolger van deze oude hoofdman zou zijn.

Het nieuwe huis in Kathmandu

Het eerste dat Raj Bahadur me wilde laten zien was hoe hij woont in Kathmandu samen met zijn kinderen, zijn twee dochters van 20 en 16 en zijn oudste zoon van 18 jaar. Soms verblijft ook zijn zuster van 44 bij hen. Het is drie kwartier wandelen van mijn hotel, in een buurt die tussen twee hoofdwegen ligt maar toch rustig is. "Kijk", zegt hij als we er bijna zijn, "dat is mijn huis, dat gele. Ik heb het pas gebouwd, na de aardbevingen. Het heeft drie maanden geduurd." Ik ben verbaasd, het ziet er prima uit. De buurt is niet erg welvarend. Er zijn alleen maar voetpaden en er ligt veel vuilnis buiten. Maar het is een solide splinternieuw huis van drie verdiepingen. "Mijn neef die veel van huizen bouwen weet, heeft me geholpen en de kinderen hebben ook hard gewerkt. Hier op dit veldje hebben we in die tijd in tenten geslapen. Altijd moest er iemand de wacht houden om op onze spullen en het bouwmateriaal te passen. We hebben onder dit afdakje achter het huis gekookt. Ik wilde dit huis bouwen, omdat ik al een paar jaar geleden geld van een reisdeelnemer heb gekregen en dit stukje grond heb gekocht. Nu hoef ik geen huur meer te betalen voor mezelf en m'n kinderen, zolang ze hier studeren. En ik heb de onderste twee verdiepingen verhuurd voor in totaal 8.000 NRS (USD 75) per maand, genoeg om eten van te kopen." 

LB's gele huis in Kathmandu

We lopen de trap op naar drie keurig schone kamers op de derde verdieping. Helemaal boven is in een hoekje van het trappenhuis een kookplaats met een gasstel en op het dakterras een mooie aanrecht. "Hier komt een keuken, ik ga er nog raamwerk omheenbouwen met een doorzichtig golfplaten afdak" Het uitzicht is fraai. Raj Bahadur wijst op de kippen die door de naburige tuinen zwerven: "Daarvan zijn er acht van ons. Ik ga een ren voor ze aanleggen en een afdakje, want daar kunnen ze niet blijven als de buren die grond gaan gebruiken. Op het oplopende stukje land gaan we groente kweken."
Terwijl zijn dochters het avondeten klaar maken, laten Raj Bahadur en zijn zoon de administratie zien. "Hier is de gemeenteverordening die toestemt in de bouw van het huis." Er is een wardnummer en een code, maar geen adres? "Deze gegevens zijn genoeg om ze precies te laten weten om welke plek het gaat. Een echt postadres volgt als we onze eigen elektra en wateraansluitingen krijgen. De aanvragen zijn ingediend. Nu zijn we verbonden via de aansluitingen van de buren, tegen betaling natuurlijk." De waarde van het stukje land hier is ongeveer USD 9.000. Van de totale bouwkosten van 20.000 USD is de helft tegen 10-15% rente geleend geld. Het huis en de grond zouden nu bij verkoop samen 1/3 winst opleveren. Raj Bahadur heeft het echter nog enkele jaren nodig om zijn studerende kinderen in Kathmandu te laten wonen. Normaal gesproken zou hij van zijn jaarlijkse verdienste in het toerisme de aflossing wel kunnen betalen. Maar komend voorjaar komt de herbouw van zijn dorpshuis daar bij, inclusief onverwacht stijgende prijzen. Na de burgeroorlog en de aardbevingen vreest iedereen dat het Madeshi conflict in de Terai en de hieruit resulterende prijsstijgingen de toeristenindustrie opnieuw een gevoelige klap gaan geven. Raj Bahadur ziet een bui hangen. Hij vreest dat hij komend seizoen minder werk zal kunnen vinden en dat hij zonder hulp het nieuwe huis meteen weer zal moeten verkopen. Zelf zou hij het niet erg vinden zich weer in Kumarigaon te vestigen en het boerenbestaan weer op te pakken, maar op niet al te lange termijn zou op deze manier de studie van zijn kinderen in gevaar komen. 

De Kathmandu vallei

Tijdens mijn bezoek ben ik op verschillende vertrouwde plekken in de vallei gaan kijken hoe de toestand na de aardbeving is. 

Svayambunath, de 'apentempel', ligt in het westen tegen Kathmandu aan. Het voornamelijk boeddhistische monument is nog grotendeels intakt. Men zegt dat er een meer was in het dal en dat de heuvel met de stupa erop spontaan zijn verrezen op de plek waar de bodhisattva Avalokiteshvara een lotus in het meer liet neerdalen. Het meer zou zijn leeggelopen omdat 'collega'bodhisattva Manjushri met zijn zwaard een kloof in de omringende heuvel heeft geslagen. Volgens hindoes is het de grote god Shiva geweest die dit sterke staaltje met zijn drietand heeft verricht. Het heiligdom is een pelgrimscentrum en gewoonlijk zeer drukbezocht, maar deze keer heb ik er vrijwel alleen rondgelopen. 

Bodhnath voor en na

Bodhnath, de andere grote stupa ligt wat verder buiten de stad in het noordoosten. Deze is nog veel groter. Er omheen wonen veel Tibetaans boeddhisten, die zich in de vallei hebben gevestigd, Tibetaanse vluchtelingen en ook veel Sherpa's. Ze lopen kloksgewijs rond het monument. Hier hebben de aardbevingen scheuren in de eivormige koepel veroorzaakt. Men heeft de vierkante 'kast met de ogen en de trapsgewijs oplopende punt tijdelijk afgebroken, omdat gevreesd werd dat hij omlaag zou storten. Inmiddels is de herbouw alweer gestart. Interessant is hoe de verticale as van de stupa er bovenuit steekt. De stupa stelt de wereld als oerberg voor en daarin zit natuurlijk zoals het hoort de axis mundi (wereldas).

Bhaktapur geruïneerde huizen vervangen door noodonderkomens

Raj Bahadur en ik zijn samen in Bhaktapur en Patan op bezoek geweest. Samen met Kathmandu zelf zijn het de oude koningssteden van de vallei. Het waren tot de vorming van de huidige staat Nepal drie stadstaatjes waarvan de vorsten wedijverden in tempelbouw. In Bhaktapur was ik blij verrast de Nyatapola pagoda tempel, met zijn vijf oplopende daken de grootste ter wereld, nog in volle glorie bewaard te zien. En ook de Taleju tempel en de tempels van Tachupal Tole staan er nog. Op Durbar square zijn echter een paar tempels verdwenen en elders in de stad zijn ook talrijke huizen ingestort en vervangen door golfplaten noodonderkomens.

Patan Durbar Square voor en na

Ook het koningsplein van Patan is tempels kwijt, maar de beroemde gouden tempel, eigenlijk een Newari boeddhistische vihara (klooster), is er nog. Tegen onze verwachting was het museum van Patan open, ook al deed de generator en dus de verlichting het niet. 75% van de ten toon gestelde objecten waren in duisternis gehuld. De toegangsprijs is voor toeristen NRS 600 (voor Nepali NRS 80). Ik had een beetje de smoor in dat we zo weinig konden zien. Half als grapje, maar ernstig kijkend, wendde ik me bij vertrek tot de cassier. "Alles goed en wel meneer, maar ik heb deze keer niet meer dan een kwart van uw collectie kunnen zien. Ik wil dus graag drie kwart van de toegangsprijs terug." Ik had erg veel moeite mijn verbazing te verbergen, toen de man antwoordde: "Vanzelfsprekend, neem me niet kwalijk meneer" en meteen 450 NRS uittelde. 

Het dorpshuis in Kumarigaon

Na een paar dagen in Kathmandu zijn we naar Raj Bahadurs dorp gereisd, 12 uur in de locale bus. Het eerste deel volgde de Arniko Rajmarg, de hoofdweg naar Tibet, waar de grens sinds de aardbevingen  gesloten is vanwege gevaar voor aardverschuivingen en steenlawines. Bij Lomosangu bogen we af naar het oosten naar de districtshoofdstad Charikot. Charikot is tevens de nieuwe naam voor het  hele district, maar iedereen gebruikt nog de oude naam Dolakha. Na Charikot splitst onze weg zich opnieuw af. Nu naar het noorden, naar Si(ri)ngeti, is de weg ongeasfalteerd. Vervolgens wordt het een modderig hobbelpad om Kumarigaon te bereiken.
Lange ritten in de locale bussen zijn altijd een marteling voor me. Dat is niet zozeer omdat de 32-zits bussen wel 100 mensen vervoeren, waarvan een groot aantal op het dak. De meeste mensen in Nepal zijn zo aardig en vriendelijk dat het totaal geen bezwaar is om dichtbij ze te zijn. En wanneer een moeder haar kind bij je op schoot zet, is dat natuurlijk een niet te weigeren eer. In onze bus gingen behalve twintig zakken rijst van elk dertig kilo ook twintig dozen met elk vijftig ééndagskuikens mee. Mijn probleem is dat mijn benen te lang zijn en als ze niet voortdurend tegen de stoel voor me aanstoten, zitten ze evengoed zo klem dat ik bijna niet van positie kan wisselen. Van ontspanningsyoga heb ik nog te weinig kaas gegeten om met dit probleem goed om te gaan. 

Het dorp Kumarigaon is eigenlijk een 'ward', de kleinste bestuurlijke eenheid van ongeveer 150 verspreid gebouwde huizen. Circa tien wards vormen een 'VDC' en het district Dolakha bestaat uit honderdenvijf VDCs.
Raj Bahadurs huis lag oorspronkelijk een paar honderd meter van het voornaamste voetpad van het gebied.
Toen dit pad geschikt gemaakt werd voor autoverkeer, heeft hij wat land uitgewisseld met zijn broer en een nieuw huis vlakbij de weg gebouwd. Dit huis ligt nu vlak onder een bron en een wasplaats. En van de bron tapt hij met een slang water af, zodat zijn huis een van de weinige in het dorp is met eigen stromend water. Het nieuwe huis had drie verdiepingen, de bovenste twee van hout en de middelste verdieping had een balcon. Het dak was van grote platen leisteen. Raj Bahadur was erg trots op het huis. Zo'n fraai traditioneel huis heeft hij zich kunnen veroorloven van jarenlang gespaard geld van zijn gidsenwerk. Het huis ligt op een halve hectare en een stukje verderop bezit hij nog vier hectares. Hij heeft een koe, twee kalveren, twee geiten en een paar kippen. Ongewenst wonen er ook veel muizen bij hem in huis en ook rupsen, waarvoor zijn vrouw, die het allemaal runt, allergisch is.
Voor mij werd een oude expeditietent op de binnenplaats opgezet. Voor en na het avondeten dronken we een paar glazen rakshi. Bijna overal in Nepal wordt zo'n beetje hetzelfde gegeten, dahl baat en tarkaari (linzen, rijst en groenten), maar het smaakt overal weer een beetje anders. De eerste keren dat ik in deze streken kwam had ik moeite om het door m'n keel te krijgen, nu geniet ik ervan, altijd benieuwd hoe het deze keer gaat smaken. Naar mijn idee is iedere dag minstens één dahl baat maaltijd eten de beste manier om hier gezond te blijven. De een na de ander kwamen er buren langs bij Raj Bahadur om thee of rakshi te drinken. Zijn broer en neef, verschillende andere buren en de dorpshoofdman. Allemaal kwamen ze even kennis maken en kijken hoe het gaat. De volgende dag is er minder blij nieuws in het dorp. Een jongeman is in zijn eigen kukuri gevallen en heeft een diepe wond tussen ribben opgelopen. Een kukuri is een traditioneel Nepalees hakmes, dat sommige mensen nog altijd bij zich dragen. De gewonde is naar de medische post in Singeti gebracht.  

 

Na de aardbevingen

Op 25 en 26 april 2015 vonden in Nepal de zwaarste aardbevingen sinds eeuwen plaats, 7.8 en 6.9 op de schaal van Richter. Het zwaarst troffen ze het gebied ten zuiden van Lamjung Himal, in het bijzonder Gorkha en Sindupalchok. Er vielen naar schatting 8.000 dodelijke slachtoffers en nog het tien- of twintigvoudige aan gewonden. Op 12 mei was er nog een heel ernstige schok, 7.4 op de schaal van Richter, veel meer naar het oosten en dichterbij de Tibetaanse grens. Deze trof vooral Dolakha. Hier waren veel minder dodelijke slachtoffers. In beide gevallen was er schade in de wijde omtrek, ook in de Kathmandu vallei. Door de eerste schokken werd  het dorp Langthang door een enorme steenlawine volledig bedolven.

RBs dorpshuis voor en na

In Kumarigaon zijn vele kleine huizen geheel ingestort. Andere huizen staan nog voor een deel overeind, maar de muren zijn zo ernstig gescheurd en uit het lood dat ook deze huizen moeten worden gesloopt en helemaal opnieuw opgebouwd. Van Raj Bahadurs nieuwe huis zijn twee verdiepingen verdwenen. De benedenverdieping bestaat nog, maar zal ook moeten worden afgebroken en herbouwd. Tijdelijk heeft men het dak verlaagd en al het houtwerk van de ingestorte verdiepingen daaronder opgeslagen. Slechts één kamer is in gebruik als tijdelijke keuken. Een golfplaten (half-cilindrische) 'conset hut' dient nu als slaapkamer. Van de twee verdiepingen van het toilet en badkamer plus opslaggebouwtje is ook nog maar één verdieping over. Raj Bahadur wil slechts twee verdiepingen van het huis weer opbouwen en schat de totale kosten op circa 6.000 USD. Overigens zijn vlak naast het huis van Raj Bahadur de huizen van zijn broer en zijn neef volledig ingestort.

Huizen van RB's broer en neef

Kort na de aardbevingen zijn er door de Nepalese regering in samenwerking met het internationale Rode Kruis golfplaten noodonderkomens beschikbaar gesteld. Verder hebben de mensen in de getroffen gebieden financiële noodhulp gekregen in drie stadia: eerst heeft men ter waarde van 20 USD uitgekeerd gekregen voor voedsel; nog eens 150 USD is er gegeven voor directe overleving; en tenslotte heeft men 100 USD gekregen voor extra kleren en dekens om de winter door te komen. Voor de toebedeling van deze noodhulp zij de meest recente administratieve gegevens gevolgd. Deze hadden betrekking op het 'nieuwe' voorschrift dat ieder zelfstandig huis een eigen apart toiletgebouw dient te hebben, waarvoor van overheidswege een kleine subsidie is gegeven. Nu is simpelweg aan ieder zelfstandig familielid die in het bij het toilet horende huis is ingeschreven is, een noodhulpkaart uitgereikt. Dat wil zeggen in Raj Bahadurs familie één voor hemzelf en een voor zijn ongehuwde zuster. Per kaart zijn de bovengenoemde bedragen uitbetaald. Voor de herbouw van de huizen wordt per te herbouwen huis geld beschikbaar gesteld aan het familiehoofd. Het zal gaan om maximaal USD 500, opnieuw in drie stadia uit te keren. Daarvoor is echter eerst een vaststelling van de daadwerkelijke schade door een regeringsvertegenwoordiger nodig, die in principe binnen een jaar na de bevingen moet plaatsvinden. In Kumarigaon zijn de meeste mensen daarom nog niet met herbouwen begonnen. Men wacht tot na de "assessment" in het voorjaar. Alleen sommigen huizen dichtbij de weg worden toch al herbouwd omdat men er zo snel mogelijk winkeltjes wil openen om weer cash inkomsten te krijgen. De meesten zullen straks min of meer tegelijk met hun huizenbouw beginnen, zodat de prijzen van bouwmateriaal, vooral cement, en van professionele arbeidskrachten zoals loodgieters en timmerlieden, hoog zullen oplopen. Daarnaast hebben de grensblokkades de prijzen opgedreven. De overheidsbijdrage van USD 500 zal voor de meeste families slechts tien of twintig procent van de kosten dekken.

Het persoonlijke Nepal project
Het is duidelijk dat Raj Bahadur, zelfs als het lukt om aan het werk te blijven in het toerisme, niet zonder hulp zowel zijn schuld en rente in Kathmandu kan betalen als geld opzij leggen om zijn dorpshuis te herbouwen. Ik wil proberen hem die hulp althans gedeeltelijk te bieden. Daarom aan iedereen die geïnteresseerd is de uitnodiging om dit persoonlijke project te ondersteunen door een bijdrage te storten op onze privé bank- rekening nr. NL91 INGB 0004645555, F.Erdmann e/o M.D. van Houten, Amsterdam. Via deze blog zal ik u op de hoogte houden van de stortingen en bestedingen, en de voortgang van het leven van de familie van Raj Bahadur zoals die daardoor wordt mogelijk gemaakt. 

*Omdat via deze 'blog' persoonlijke informatie publiekelijk wordt gedeeld, heb ik om redenen van privacy en veiligheid pseudoniemen gebruikt voor de naamgeving van mijn vriend en zijn dorp. 
 

  

Personal Nepal Project 2016 (English version)

                  Personal Nepal Project 2016

This is to introduce a personal fund raising project for my friend and colleague Raj Bahadur* and his family. They are direct victims of the devastating earth quakes in Nepal of spring 2015. Their house, in the village we shall here call Kumarigaon*, in Dolakha district was heavily damaged. The Nepalese government can probably allow them in stages the equivalent of USD 500 which however will not cover more than than 10-20% of the loss. Moreover, half of the family is staying in Kathmandu in a recently built house, for which debt and interest need to be paid off.
At present, this personal support project has already brought together USD 1200. I wholeheartedly thank my friends who have helped so far, and invite everybody interested to join us with a donation on my private bank account (no, I shall not buy a lifelong stock of Belgian beers from it.):
NL91 INGB 0004645555, F.Erdmann e/o M.D. van Houten, Amsterdam.

Let me tell you more about the backgrounds and details of the project.

Ideas and plans

Since my first visit in 1976, the Himalayas have remained the focus of my interest. As a student in cultural anthropology, I did fieldwork among Tibetan buddhists of Ladakh in Northwest-India in 1979 and 1981. I guided my first tourist tour there in 1988 and have returned many times to Northwest-India, Nepal, Sikkim, Bhutan and Tibet to organize and guide more tours; teahouse treks, far-off camping expeditions, language tours, culture tours and some bicycling tours. All these projects could only be succesful because of the help of local colleagues, porters, pack animal guidesmen, cooks and guides, language teachers, hotel and lodge owners and personnel. Especially the cooks and guides, with whom I have worked a number of times and whom I have met again occasionally afterwards, became friends I can never forget. Their memories keep returning in my mind. Now I am getting old and must retire from professional tour guiding, I am planning to return and see if I can pay them a visit; maybe just a visit, maybe they can now use some support from my side.

KTM Royal palace museum, before/after

Since the devastating earthquakes of last spring in Nepal, another idea came up. Of course, like many others I have donated to the governmental aid campaigns and to some large non-governmental organizations. However, I also would like to do more and contribute in a more personal way. Friends and aquaintances who also have strong ties with Nepal, asked me too: "Ferry, you have been to Nepal so often, don't you know people whom we can support directly?"
Actually, I did not at the time, and even after asking around I did not find the right channels or projects, until I received an e-mail at Christmas time from an old Nepali colleague and friend. We have been working together on expeditions in 1989 and 1990. In his e-mail he just wished me and my family well and told he was fine in Kathmandu, but his village house was badly damaged.  He did not ask for help, and I could have just said that I was happy to hear from him and sorry about the house, wishing him well too. In fact however, I was really touched by his message and saw an opportunity to combine some plans and ideas: So, I decided to travel to Kathmandu in January to meet my old friend Raj Bahadur, do some tour preparing work, and see how the post earthquake situation is in Kathmandu and in his village.

Kathmandu

Of course, Kathmandu has changed a lot since my first visits in the seventies. It grew into three to five times its former size. Modern buildings of cement and iron rods are rising above the traditional houses and temples of woodwork and locally produced brick. The recent earth quakes have severely reduced the number of traditional buildings. We used to bike among very few, mainly public transport cars, buses and taxis. Now, there are almost as many private cars and mopeds and motorcycles as there are people, all queing and honking and exhausting fumes, in a traffic where there is only one rule, that of the strongest.
During the 7 years (2001-2008) of Maoist civil war, also called "people's war", many people in the country were not safe either from the governmental army or from the Maoists, and fled to the Kathmandu valley. This made the population grow disproportionately.

KTM Major temple before/after

I have returned and stayed in Kathmandu many times. It has always been dear to me, but I have never seen the city in such a bad state as today. Of course, there is quite some major earth quake damage. The former royal palace on Durbar Square, which houses a popular museum, is close to a total collapse. Around the corner some of the fantastic grand pagoda temple buildings, which are characteristic for the southern Himalayas, and of which this city proudly has the greatest examples, have simply disappeared. What shocked me the most, was the fact that the oldest and most central building of the city, the Kasthamandap (wooden house), from which the name Kathmandu is derived, is just not there anymore!

Kasthamandap before and after

Energy crisis

 Cars have always had to stand in line for petrol and diesel in Kathmandu and the same is true for the enormous number of mopeds. Now however, the lines were a kilometer long and waiting times are over twenty four hours! Since last September Nepal is suffering from an energy crisis. A large proportion of the population of the Terai, also called Madeshi, has already for long been dissatisfied by the way they are represented in political bodies and financially treated unequally by government administration. They have organized themselves in a Madhesi political party, representing them in the government. However, when in September at long last a constitution was presented for the new Federal Democratic Republic of Nepal, they were gravely disappointed with the result. Since then, Madeshi activist groups have been blocking the Indian border passages, controlling especially the fuel imports. Confrontations with the Nepalese army have led to casualties, but the Madeshi protesters continue to operate from the Indian side of the border where the Indian army by not intervening chooses their side. The Indian government seems to use the occasion to ruthlessly put pressure on Nepali economy and politics. For no less than 4-5 months, the supply of petrol, diesel, kerosine and gas has been totally thrown back on the black market which has made prices rise severely. People in the streets where extremely gloomy about this problem, which they considered totally unnessessary. Their helplessness enhanced their bad feelings towards the Madeshi, India and actually, also towards their own Nepali government.
Latest news is that just now in mid-February the prime minister of Nepal finally went to Delhi (his first visit there). It has led to relieve of the blockades. Transport of goods fuels and gas into Nepal have started again and Nepal even has promised extra fuel imports from India. Nevertheless, the Nepali economy has suffered immensely during the last few months and prices will not return easily to the former level

 

The Raj Bahadur family

After  1989 and 1990, I had met Raj Bahadur once by accident in Northwest-India and once in my familiar hotel in Kathmandu in 2006. He was in good health. He has been working all these years for the same travel company. Although seasonal work, it has allowed him to earn enough cash to build a village house and provide lodging and education in Kathmandu for part of his children. It must be remarked that some of the traveling guests also helped with financial support. Moreover, connected with the travel company is a charity foundation, which takes care of his youngest son.
Raj Bahadur has no less than seven children. Let us make an overview of the family in order to keep track.
The family is Newar, the old tribe of the Kathmandu valley. The family also has its roots in the valley, but it moved out some generations ago. Raj Bahadur tells me his family is hindu. I laugh and say: "But I never saw you observe any religious ritual act". "That is right", he answers, "It is not really what I like doing". He is an exception in this respect, but nevertheless a respected man.

-Raj Bahadur: age 51: trekking guide/farmer, lives in KTM most of the time, guides about 6 tours each year for the same company, mostly in Nepal in March-May and September-November, but also in summer in Northwest-India. Last year however, there were no Indian tours he could guide. This makes him worry about his employment the coming season considering the bad situation in Nepal. 

-His wife, age 54: lives in Kumarigaon village, takes care of the house (what is left of it) and tills the land. She is complaining because she thinks Raj Bahadur takes it easy when he is not with her in the village.

-His sister, age 44: is unmarried and lives in Kathmandu, if necessary to take care of his children, esp. Raj Bahadur's youngest son (10). She also helps in Kumarigaon. According to Raj Bahadur she is  too small to find a husband, but I do not think she is that tiny for a Nepali. She apparently just does not wish to marry, which is not accepted easily in this society.


1. His oldest daughter, age 28: is married, lives independantly in KTM, has 1 daughter.

2. His second daughter, age 26: is married, lives in a village near Rolwaling, has 2 sons.

3. His third daughter, age 21: is not-married, lives in Bangalore, India, works and studies in an academic hospital as nursing/ assistent docter. She is the pride of the family, almost independant.

4. And his fourth daughter, age 20: studies at 'university' in KTM, business management. She, helped by her younger sister, does most of the house keeping in KTM.

5. His oldest son, age 18: studies at 'at university' in KTM, financial management. He helped his father administering his building expenses and debts. His 20 year old sister thinks he is very bright. To my surprise, he was never taught to use Excell to store the administration in his computer.

6. His youngest daughter, age 16: studies in high school in KTM. Raj Bahadur thinks she is a bit difficult to control. She likes to do things her own way (maybe like her aunty).

7. His youngest son, age 10: stays in KTM in the charity organisation hostel and attends their primary school. He seems a bit withdrawn. Does not like talking to grown-ups. School is fine, but he has difficulties in the hostel.

-His brother, age 60: lives next door in Kumarigaon and looks after RB's home and wife when he is away. His own home is totally collapsed. He has 1 son and 1 grandson, age 10 (He and RB's 10 year old son are friends).

-His nephew, lives also next door in Kumarigaon. His house is also totally collapsed. His son used to work for the same travel company as RB, but never made it to become a major staff member. He is now, a bus owner in Charikot. We stayed in a hotel in Charikot and went to have dinner in his home on our journey back.

The village headman, age 75. He came to RB's home both days I was there. Raj Bahadur is thinking of retiring and becoming farmer again in his village. I think he should be the one to replace the old headman.

The Kathmandu house

The first thing Raj Bahadur wanted to show me was where he lives in Kathmandu with his children, i.e. with his two daughters of 20 and 16 and his 18 year old son. Sometimes also his sister and youngest son stay with them. From my hotel we walked some 2.5 km to arrive in a quiet area with unpaved paths and scattered houses. "There", Raj Bahadur says, "there is my new house, the yellow one. I just built it recently after the earth quake. It took three months".

RB's 'yellow' house in Kathmandu

I am amazed. It looks very good. It is clearly not in a very prosperous area. There are only dirt paths and garbage is out on the streets everywhere, but it is a brand-new solid house with three floors. "I have built it together with my nephew who knows about house building, and the children also helped a lot. We all worked very hard. Look, here on this field is where my family has been sleeping in tents during those three months. Somebody had to stay guard to watch our belongings and the building materials all the time. We cooked under this little roof behind the building site. I wanted to build this house, because I received some money from a client already a few years ago, and managed to buy a small plot of land here. This way I do not need to pay rents anymore and by renting out the bottom two floors, I make 8000 NRS (USD 75) a month, enough to eat at least."
We walk up the stairs and find three tidy rooms on the third floor, where they live. Also the rooftop is theirs and a fine place to cook and sit outside with a beautiful view. Raj Bahadur shows were he has some chicken roaming around. "I'll build a small house for them, because when that land is claimed by neighbours, they cannot stay there, and look that small sloping area behind the house is also mine. We'll grow vegetables there." Now in winter, it is too cold on the roof, so we sit in one of the rooms downstairs. While his daughters prepare dinner, Raj Bahadur and his son show me his administration. "Here is the municipal permit to build on this site". There is a wardcode and number, but no address? "From those data they know exactly where it is, but a real mail address will follow when we get our own electricity and fresh water connections. We made the applications, but for now we can use our neighbours'. We pay for it of course." The piece of land value is the equivalent of USD 9.000.  The total cost of the house building of more than USD 20.000. half of it is loaned money at an interest rate of 10-15%. The house and land would sell at a profit of maybe one third, but Raj Bahadur needs it for at least another couple of years to let his children stay and go to school in Kathamndu. Normally, he would be able to pay off his debts if he can continue working in tourisme for soem more years. Now, however, there is money needed to rebuild his village house, and now prices are suddenly rising very much, partly because of the Madeshi problem. Moreover after the civil war and the earth quakes, bad news about political turmoil and rising prices will do no good to Nepal's attraction as a tourist destination. Raj Bahadurs has great fears. If he finds less employment and no financial support, he may have to sell his new house. As for himself, he is willing to resume village life in Kumarigaon as a farmer, but he is afraid that before long the opportunity for his children to finish their studies in Kathmandu will be in danger.

Kathmandu valley

During my stay I have visited several familiar places in the valley. Svayambunath, the 'monkey temple', rising high to the west of Kathmandu, is still intact. In fact, it is a buddhist monument, a large stupa on a hill top. They say there used to be a lake in the valley and the stupa has risen spontaneously where a lotus grew in the lake. It usually is a busy place of pilgrimage, but this time I could roam around there by myself with hardly any other visitors around. I always enjoy figuring out which of all the artefacts must be the oldest, dating back to the Licchavi period (4th-9th c. A.D.). Hindus gather at the small Hariti temple next to the main stupa and have the attending brahmin perform a puja.

Bodhnath stupa before and after

The other great stupa is a bit farther out to the northeast of the city. Bodhnath is now a center of Sherpa and Tibetan refugees who settled in the valley. They all circumambulate the stupa, which actually is much bigger than the one of Svayambunath. Of both stupa's it is said they date back to the great Indian Maurya emperor Ashoka 4th c B.C., but probably they are not older than the Licchavi period. Buddhism flourished in India and Nepal. It had its first propagation in Tibet in 8th and 9th century and when it disappeared in India, it was definitely introduced in Tibet. At Bodhnath stupa, the earthquakes have caused cracks in the anda, the eggshaped dome. The harmika (square box and spire) have been torn down, to prevent them from falling down. The stupa symbolizes the primordial world mountain. It is interesting that in its present state we can see the metal covered vertical beam (the 'axis mundi') sticking out, while restauration work seems to be in progress.

Bhaktapur ruined houses

Raj Bahadur and I visited Bhaktapur and Patan together. In Bhaktapur I was surprised to see the five storied Nyatapola pagoda temple, the biggest in the world, still standing in full glory. Same is true for the neighbouring Taleju temple and those on Tachupal Tole, the eastern temple square. Some smaller temples on Durbar square are gone however and elsewhere in town quite a number of houses were reduced to ruines, the inhabitants living in corrugated iron emergency huts nearby.

Patan Durbar square also a few temples. Nearby, the famous golden temple seemed untouched, as were most houses. Even Patan museum in the royal palace was open. The generator was not running (lack of fuel no doubt), so it was too dark to see most of the objects properly. I was rather disappointed and after the visit I went to the cassier and suggested I should be restituted 3/4 of the 600 NRS which I paid as entry fee (for Nepali NRS 80 only). I looked at the man very seriously, but actually meant it half as a joke. To our surprise, he returned 450 NRS to me instantly.

Patan Durbar Square before and after

The village house in Kumarigaon

After a few days in Kathmandu we traveled to Raj Bahadur's village. It took a twelve hour journey. The first follows the Arniko rajmarg, the "highway" to Tibet, where the border is closed due to landslides since the earth quakes. It leaves the valley via Dhulikhel, where clear mornings allow a Mt Everest view. Then it dives far down to Dholaghat bridge across the Indrawati river at 900m. After a climb to Lamosangu, we divert eastward from the highway to Charikot, de Dolakha district headquarters. Actually Charikot is the new name of the district, but everybody still uses Dolakha. From Charikot the next diversion is northward to Si(ri)ngeti. It is a gravel road now which continues to Rolwaling, with a dirt road diverting to Bigu gompa. On the way we are dropped at Kumarigaon. 

Local bus rides are always torture for me. Not so much because the 32-seaters are filled with almost a hundred people, al lot of the on the roof. Most Nepali people are too nice and friendly to avoid being near them. And when mothers place their child in your lap it is too honourable a gesture of trust to refuse. In our bus 5 boxes, each containing 50 one-day chicken, and 12 bags, each containing 30 kg of rice were also brought along. My problem however, is that my legs are too long and if they do not constantly hit the chair in front of me, they don't allow me enough room to move to change position. Unfortunately, I am not enough trained in relaxation yoga to forget the pain.

The village of Kumarigaon is in fact a 'ward', the smallest administrative unit, of about 150, mostly scattered houses. A ward is part of a 'VDC' (ca. 10 wards), and a district, in this case Charikot or Dolakha consists of 105 VDCs. Raj Bahadur's house used to be a few hundred meters down from the main foot path through the area. When this path was turned into a dirt road and made accessible for cars, he exchanged some land with his brother and moved nearer to this road, just below the village well.

Village home before and after

With a tube he managed to tap and divert well water to his new house house. It has a tap with running water now and Raj Bahadur is very proud of that. In fact, the new house was one of the biggest in the area with three stories. The top two stories were of wood and the middel had a nice balcony. The roof was made of large square plates of slate stone. It was from years of saving money earned by his guiding work that he has been able to build such a beautiful traditional house. It is located on about half an acre of his own land. Some 4 more acres he owns a bit further away.

After the earth quakes

On 25 en 26 April 2015 the first heavy eartquakes, 7.8 and 6.9 on the Richter scale, shook the Nepalese area south of Lamjung Himal, especially Gorkha en Sindupalchok. The number of casualties was first estimated at 8000.  12 May there was another serious quake, 7.4, further east and nearer to the Tibetan border. The latter hit Dolakha. Less than 100 people were killed, but local people think that lots of dead bodies covered by debris have not been counted.  Many houses were also devastated. 

In Kumarigaon many small houses have totally collapsed. Other houses are still partly standing, but have so many cracks in the walls that they also must be rebuilt. Of Raj Bahadur's new house two stories have disappeared. The ground floor is still standing but also needs to be torn down. Temporarily, they have lowered the roof in order to store the old wooden materials on top of the ground floor. Only one of the smaller rooms is still in use, as a kitchen. An emergency corrogated iron 'conset hut' (half-cylindrical shed)  serves as a family bedroom. Of the two-story toilet and bathroom building, the ground floor is still standing and in use. Raj Bahadur wants to rebuild only two stories of his house and estimates the total cost to be about the equivalent of 6000 USD.


Soon after the earth quakes the government and the international Red Cross have made corrugated iron available for shelters. People in the effected areas have received government allowances in three stages: 1. The equivalent of 20 USD for food, 2. 150 USD again for survival and finally, 3. another 100 USD for extra clothes and blankets for the winter. For these allowances the most recent administrative data were followed. A couple of years back, each house has been obliged to build a separate toilet building and the owner has received a small amount from the government for that purpose. Now, each independant household member of the houses with a toilet registration, has received an earth quake victim registration card. Raj Bahadur and his sister both have such a card and each have collected the above mentioned allowance, which was given regardless of the real damage to the house. For rebuilding the houses, a new system will be used. Again in three stages, a total of USD 500 will be given, but now only to the owners of the really damaged houses. A damage assessment will be performed by government representatives within one year after the earth quake. This is why many victims who now live in corrugated iron sheds, have not started any rebuilding. In Kumarigaon I could observe only some houses in the process of being rebuilt, especially houses right along the road, which people needed to use as shops to earn some cash. Others were postponing till after the assessment, hopefully in early spring. This means that everybody will start rebuilding at more or less the same time and prices of building materials such as cement and bricks, as well as professional plumbing and carpentry labour will be sky high. The border blockade also has effected the prices. For many families the government allowance will cover no more tan 10 or 20 percent of their cost.

Brother's home

  The personal support project 

It is clear that Raj Bahadur even if he manages to stay employed in tourism, cannot both pay his debt and interest in Kathmandu, and restore his village house at the same time. For this he needs to be supported and I want to help him with some fund raising.
The presently collected sum amounts to USD 1200. I wholeheartedly thank my friends who have helped already with donations and want to again invite everybody interested in joining us in this personal support project with a donation on my private bank account nr.NL91 INGB 0004645555, F.Erdmann e/o M.D. van Houten, Amsterdam.
Please, trust that via this blog, I will keep you posted on the progress of the amount collected, of the transfers to Nepal and finally, how it is spent on pay-offs in Kathmandu and rebuilding in Kumarigaon.

*Because via this blog personal information is made public, I have for reasons of privacy and security used pseudonyms mentioning my friend and his village.
 

  

Abonneren op: Reacties plaatsen (Atom)

Over mij

Beyond

Mijn volledige profiel weergeven

Blogarchief ▼  2016 (1) ▼  februari (1) Personal Nepal Project 2016

Sjabloon Simple. Sjabloonafbeeldingen door gaffera. Mogelijk gemaakt door Blogger.

 





 











 

Abonneren op: Reacties plaatsen (Atom)

Over mij

Beyond

Mijn volledige profiel weergeven

Blogarchief ▼  2016 (1) ▼  februari (1) Personal Nepal Project 2016

Sjabloon Simple. Sjabloonafbeeldingen door gaffera. Mogelijk gemaakt door Blogger.